Suplement

Różowa łuna.
Za gór horyzontem
Powoli gaśnie
Dzień

Dłoń stale pieszczot gorących spragnioną
Do ust pożądaniem wilgotnych przytykam.
Głęboki, aż do samego bólu, oddech biorę,
A potem wolno i lekko powieki przymykam

Głęboki ukłon przed płynną naturą
Składam wtulony w milczenie wieczorne
U stóp jej odwiecznych żywiołów wytworu

Wielobarwny miękki zapach
W bukiet spięty jasną wstęgą,
Która czule, niby ręką
Chce je objąć wszystkie – kwiaty

Mówili świat to słońce jest
I ciepły wiatr, i życie nowe.
Lecz także deszcz wprost w twoją twarz,
Samotny marsz wśród mgły lodowej

W jej oczach radości dwa ognie migocą.
Gdy uśmiech jej usta rozchyla na chwilę,
By głosu ornament podarować światu

Grzywą potrząsa jak lew dumny prawie,
Gdy galop królewski wycisza na moment.
Skóra lśni w słońcu niczym oko pawie,
Zdyszana piana chrapy gorącem rozsadza

Suweren lepszy nam powstał,
Z sortów dziwnych sklejany.
Gorszym mało kto umiał zostać,
No i mamy, co mamy

W upadłej miłości ramionach ukryty
Strach przed jutrzejszym światła powstaniem
Nadaje pojęciu duszy sens, ale pytanie
O życia istotę zostaje otwarte

Lat tyle w swym domu bezdomni,
Uczeni do słów słowa dobierać
Staliśmy, niczym dzieci bezbronni,
Czekając na miłość, a teraz...

Pomiędzy palcami twego zagubienia
Cieniutkim strumyczkiem czas stale przecieka.
Nie mogąc znaleźć celu i sensu istnienia,
Wciąż czekasz, chcąc spotkać i w sobie człowieka

Rany w sercu niemałe,
Innych szukałeś obrazów.
Chwile z życia już całe
Pamięć gubi od razu

W lodowych serc pustynię wieczną
Kosmykiem światła spływa milczenie.
Z odległych światów, zza Drogi Mlecznej
Mych braci głosy, choć głosów cienie

Wymyśliłem cię skrycie pośród gór wysokich
I samotnych spacerów przy słońca zachodzie.
W pogodzie i smutku, eksplozji radości
I łzach niepohamowanych dni wieńczących wiele

Spójrz za oknem Pani Zima
Razem z bratem Panem Mrozem,
Już po rękę sobie chodzi

Siedzący niepewnie na życia krótkiego obrzeżu,
Który z bojaźnią spoglądasz i w przeszłość i w przyszłość,
Który przestałeś w cokolwiek pod słońcem już wierzyć,
Nie zapominaj o swoich marzeniach najskrytszych

Pejzaż złapany króciutkim ujęciem
Na białym papieże zostawiasz na zawsze,
Chwyciwszy w kadru gorące objęcia
Chwile minione, życie ciekawsze

Witaj, Poranku, pochmurny i smutny
W wilgotnej poświacie topniejącej nocy.
Tak wczoraj odległe nagle jesteś, Jutro,
Bliskie zarazem i tak bardzo mi obce